Italië is een Formule 1 land. Monza, Imola, Ferrari, Alfa Romeo en Maserati, allerlei Formule 1 begrippen die het zuid-Europese land komen en een belangrijke rol spelen in de gigantische historie die de koningsklasse van de autosport rijk is.

Over alle merken, circuits en personen kun je boekwerken vol schrijven. De Tifosi die de Scuderia naar voren juicht, de rode zee met vlaggen en het podium van Moza dat over start/finish hangt.

Italianen hebben passie voor de sport, die passie slaat over op de kijker waardoor de Grand Prix van Italië een van de meest sensationele races van het jaar is. Tevens is het circuit van Monza een fantastische snelle, historische baan waar de fans in iedere hoek zitten.

Historie van de Grand Prix Italië

Op 4 september 1921 wordt er op een 17.3 kilometer lang circuit in de buurt van Montichiari een Grand Prix georganiseerd waarbij de Fransman Jules Goux won. Één jaar later wordt het Autodromo Nazionale di Monza geopend en sindsdien worden er daar races georganiseerd.

Het is wereldwijd het derde geopende circuit. Na Brooklands in Engeland en Indianapolis in de VS. Pietro Bordino weet de eerste race te winnen voor Fiat. Carlo Salamone (Fiat) en Antonio Ascari (Alfa) zorgen later voor Italiaanse zeges in het thuisland.

Vanaf 1925 werd de Italiaanse Grand Prix onderdeel van de World Manufacturers Championship. Dit kampioenschap bestond uit de Indy 500 in Amerika, de Grand Prix van België, Frankrijk en Italië. In 1925 werd dit kampioenschap gewonnen door Alfa Romeo die ook de Italiaanse GP won met Gastone Brilli-Peri achter het stuur. Louis Charavel won in ‘26 met Bugatti die tevens ook het kampioenschap in de wacht sleepte.

Tussen 1929 en 1931 werd deze Grand Prix niet gehouden. Vanaf ‘31 werd de Italiaanse Grand Prix georganiseerd in de AIACR European Championship. Een soortgelijk kampioenschap waar Amerika niet aan meedeed. Italië, Frankrijk en België waren de eerste races in van het kampioenschap in ‘31. België werd vervangen door Duitsland in ‘32. Door de ontwikkelingen werd in 1933 en 1934 het kampioenschap niet georganiseerd.

Uitbreiding kampioenschap

In 1935 breidde het kampioenschap zich ruim uit. Het kampioenschap bestond nu uit de Grand Prix van Monaco, Frankrijk, België, Duitsland, Zwitserland, Italië en Spanje. De Duitsers waren heel snel en hadden met Auto Union (Audi) en Mercedes Benz twee fantastische moderne merken. De kampioenschappen van 1934 tot en met 1938 werden dan ook gewonnen door Duitse teams.

In 1933 wist er nog een Italiaan te winnen op Monza voor Alfa Romeo, deze Luigi Fagioli won ook in ‘34 maar reed toen voor Mercedes Benz. In 1937 werd er voor het eerst sinds 1921 niet gereden op Monza. De race werd gehouden op Livorno. Ook in 1938 won er een Italiaan in een Duitse auto. Ditmaal zegevierde Tazio Nuvolari in een Auto Union. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd de Grand Prix niet verreden.

Na de Oorlog

Vanaf 1947 werd er weer geracet in Europa. Echter keerde men nog niet direct terug naar Monza. Na de tragische ongevallen in 1933 waarbij drie coureurs om het leven kwamen moest er iets gedaan worden aan het circuit van Monza. De veiligheid kwam hoger in het vaandel te staan waardoor de baan aangepast diende te worden. Na de oorlog keerde de Italiaanse Grand Prix dus ook niet direct terug op Monza.

In 1949 keerde de Formule 1 terug naar Monza. De baan werd aangepast, voornamelijk de laatste bocht werd nu een lange wat minder snelle doordraaier. Maar in de jaren ‘50 begonnen de echte grote aanpassingen aan de baan. Er werden nieuwe faciliteiten gebouwd voor de toeschouwers, en de baan werd nogmaals bekeken en aangepast.

De Parabolica werd na de GP van ‘54 compleet vernieuwd en minder gevaarlijk gemaakt. Daarnaast werden de curves vernieuwd. Het nieuwe circuit was echter zo snel dat de gemiddelde snelheden tot ver boven de 135 mph (217 km per uur) gingen. Dat was sneller dan op de oval van Indianapolis. Er werd toen gebruik gemaakt van het complete circuit inclusief het straten gedeelte.

In 1966 won Ludovico Scarfiotti voor de Tifosi. Hij is tot op heden de laatste Italiaan die voor Ferrari in Italië wist te winnen. In de jaren ‘70 eindigde de Italiaanse Grand Prix vaak heel spannend. Meerdere races dat decennium zijn binnen de seconde beslist. Ook werd de baan aangepast. Voorheen was de baan niet veel meer dan lange rechte stukken, waarop geslipstreamd werd, met her en der een scherpe bocht. Het was dan ook het snelste circuit op de kalender destijds.

Bij de veranderingen in de zeventiger jaren worden er twee chicanes toegevoegd waardoor de snelheid tussen de curva del Serraglio en de Rettifilo centro eruit gehaald werd. In 1976 wordt ook de Variante della Roggia toegevoegd na bocht 1. Wederom werd er een chicane aan de baan toegevoegd die de snelheid voor het aan remmen van de Lesmo’s moet verminderen en de baan op deze manier veiliger moet maken.

Recente geschiedenis

Tijdens de millenniumwissel was het de glorietijd van Michael Schumacher. Ferrari floreerde en won tussen 1999 en 2004 en 2007/2008 de constructeurs titel en leverde met de Duitser een uiteindelijk zevenvoudig wereldkampioen af waarvan vijf titels achtereenvolgens voor Ferrari. In 2007 won de Fin Kimi Raikkonen het wereldkampioenschap.

En in 2008 kwam Felipe Massa 1 puntje te kort. Na de glorieuze tijd van de Italianen en met de komst van de V8 motor in combinatie met hybride-systemen kwam Mercedes om de hoek kijken. Lewis Hamilton won in 2008 met McLaren het WK en zat na zijn veelbesproken overstap met Mercedes in een niet te verslaan team.

De zilveren pijlen waren heer en meester in het hybride tijdperk wat ook terug te zien was tijdens de GP van Italië. In 2010 won Fernando Alonso nog voor de Scuderia de Italiaanse Grand Prix. Daarna was het lange tijd een doodse stilte. Vettel won in 2011 en 2013 voor Red Bull de Grand Prix en maakte in 2015 de overstap naar Ferrari.

De hoop bij de Tifosi op een Duitse ex-wereldkampioen met gigantisch veel talent was groot. Vettel zou de Italianen weer doen laten juichen. Helaas liep dit sprookje uiteindelijk in het water en wist de Duitser geen titel toe te voegen aan de prijzenkast in Maranello. De jonge Monegask Charles Leclerc werd het nieuwe oogappeltje van de Italianen. Dat Ferrari een achterstand had op Mercedes, en in sommige races op Red Bull, werd inmiddels door de trotse Italianen niet meer onder stoelen of banken gestoken.

Ferrari evolueerde van titelfavoriet in een mogelijke titelkandidaat. De winst van Charles Leclerc in 2019 doet nieuwe hoop aanwakkeren bij de Scuderia fans. De toekomst zal moeten uitwijzen of de Ferrari achterban weer kan gaan juichen om de lading bekers die richting Maranello gaan. Monza is namelijk, hoe je het ook went of keert, collectief eigendom van de Scuderia en de Italiaanse race-fans. 

Weetjes

Italië is een dodelijk Formule 1 land. Het bekendste ongeluk is natuurlijk Ayrton Senna die op Imola dodelijk verongelukte. Maar ook op de andere circuits zijn helaas coureurs in het harnas gestorven. Tijdens de “Zwarte dag van Monza in 1933” kwamen drie topcoureurs om het leven.

Twintig jaar later kwam door een tragisch ongeval op Monza een einde aan het leven van tweevoudig Wereldkampioen Alberto Ascari. Ascari was een grootheid, won de 24 uur van Le Mans, won twee keer het Wereldkampioenschap voor Ferrari, de Mille Miglia van 1954 en nam deel aan de Indy 500 tijdens het Formule 1 seizoen. Ascari vloog uit de bocht in de Vialone, hij was daar aan het testen in een Ferrari 750 Monza.

Ferrari verloor meer van haar eigen coureurs op Monza. Wolfgang von Trips vloog tijdens de Grand Prix van 1961 uit de Parabolica in een botsing met Jim Clark. Von Trips overleefde de crash niet en 14 toeschouwers werd het ongeluk ook fataal. Opvallend was dat de race gewoon werd uitgereden. Men was bang dat de mogelijke paniek bij het publiek voor nog meer ellende zou kunnen zorgen.

Ook toen de F1 in 1947 uitweek naar Portello (nabij Milaan) kwamen er mensen om het leven. De race werd daar gehouden vanwege de nieuwe veiligheidsmaatregelen die werden genomen op Monza. Giovanni Bracco crashte in het publiek waarbij vijf toeschouwers om het leven kwamen, hierna is dit circuit nooit meer gebruikt voor Formule 1 races.

Veelgestelde vragen