Wedden op het WK veldrijden
De internationale wielerunie [UCI] organiseert jaarlijks het WK veldrijden. Er zijn categorieën beloften, junioren en elite voor vrouwen en mannen. Elk jaar vinden de kampioenschappen plaats op een andere plek.
Veldrijden leent zich bijzonder goed voor het wedden op sport.
Voor de komende jaren zijn de volgende plaatsen voor het wk veldrijden al aangewezen:
2022 Fayetteville – Verenigde Staten
2023 Hoogerheide – Nederland
2024 Tábor – Tsjechië
2025 Liévin – Frankrijk
2026 Hulst – Nederland
2027 Oostende – België
Geschiedenis WK veldrijden Heren
Het Franse leger oefende eind 18e eeuw al met pelotons van fietsende soldaten die zich snel in het veld konden verplaatsten. Deze militaire oefeningen waren de basis voor de sport die eruit voortkwam; het veldrijden. In 1902 werden in Frankrijk de eerste nationale kampioenschappen gehouden.
België volgde een tiental jaren later, en in Nederland werd pas in 1963 het eerste nationale kampioenschap veldrijden gehouden. Bijgevolg is het niet vreemd, dat het eerste WK werd gehouden in Frankrijk in Parijs.
De jaren 50
Jean Robic uit Frankrijk was de eerste renner die zich in 1950 wereldkampioen veldrijden mocht laten noemen. Hij was toen al een renner van naam, daar hij 3 jaar eerder de ronde van Frankrijk won. Vooral was deze man bekend om zijn lederen helm die hij immer droeg tijdens de koers, iets wat in die dagen nog niet vanzelfsprekend was. Ook werd hij gemakkelijk herkend in de wedstrijd vanwege zijn opmerkelijke harkende stijl.
De WK cross werd in de jaren 50 gedomineerd door de Fransen. Roger Rondeaux en Andre Dufraisse waren de opvolgers van Robic en pas in 1959 won voor het eerst een niet-Fransman. Het was de Italiaan Renato Longo die de zege pakte in dat jaar en dat in latere jaren nog viermaal herhaalde.
De jaren 60 en 70
De Duitser Rolf Wolfshohl won in de jaren 60 driemaal de wereldtitel. Rondeaux, Dufraisse en Longo boekten uitsluitend in het veld bijzondere prestaties maar Rolf Wolfshohl was ook een gekend wegrenner. Hij won nota bene in 1965 de ronde van Spanje. Midden jaren 60 begon de dominantie van de Belgen.
Met name Eric de Vlaeminck won in die jaren maar liefst 7 keer het WK, en zijn broer Roger 1 maal. De palmares van Roger op de weg is fenomenaal groot. In het klassieke werk kon hij wedijveren met tijdgenoot Eddie Merckx. Roger was de eerste renner die het veldrijden zag en gebruikte als een voor hem noodzakelijke prikkel om op de weg nog beter uit de voeten te komen.
De Zwitsers overheersten de WK in de jaren vanaf 1975 met 4 x achtereen Albert Zweifel. In die jaren was het parcours in de cross vaak zwaar en geaccidenteerd met veel looppassages. Daar waren de Zwitsers in die tijd meesters in. Ook werden in deze periode in Zwitserland veel crossen georganiseerd, die zeer goed werden bezocht, en waar de renners ook uitstekend werden betaald.
Jaren 80
De jaren 80 waren vooral de jaren van Roland Liboton. “Slechts” 4 maal werd hij wereldkampioen, maar algemeen wordt hij toch genoemd als een van de allergrootste veldrijders in de geschiedenis. Hennie Stamsnijder, de eeuwige rivaal van Liboton, die in hem zo vaak zijn meerdere moest herkennen, kon zich in 1981 tot wereldkampioen laten kronen en verwees Liboton in Spanje naar de tweede plaats. Hij werd op deze wijze de eerste Nederlandse wereldkampioen.
Jaren 90
In de jaren 90 won er een Tsjech, een Fransman, een Duitser, een Italiaan, een Zwitser, driemaal een Belg en tweemaal een Nederlander. Adrie van der Poel in 1996 en Henk Baars die verrassend in 1990 won. Men kan deze periode beschouwen als de meest internationaal getinte tijd van de cross.
Vanaf 2000
Hierna is het weer vooral de beurt aan de Belgen. Tot aan 2019 zijn het slechts Mathieu van der Poel 2015, Stybar in 2010, 2011, 2014, Lars Boom in 2008 en Richard Groenendaal in 2000, die de Belgen konden verslaan. De laatste drie jaren mag Mathieu van der Poel zich wereldkampioen laten noemen.
Ontwikkeling
De beginjaren 50 was het veldrijden een bezigheid voor een aantal renners om op een sportieve manier de winter door te komen. In Nederland werd vaak door de wegrenners geschaatst in de winterperiode. In België werd de cross gezien als “van het volk”. Kermis, feest en crossen op een en dezelfde dag. In Zwitserland werden de crossen zeer druk bezocht in de jaren 70. Natuurlijk ook door de uitstekende lichting veldrijders uit Zwitserland van dat moment.
Rond de eeuwwisseling was de belangstelling voor de cross in België op het hoogtepunt. Wekelijks trokken de supporters door Vlaanderen om hun favoriet en of streekgenoot aan te moedigen. De carrière van de renner was gericht op de cross en de resultaten op de weg waren nauwelijks tot niet belangrijk voor de betreffende renner.
In 2013 was het Sven Nys die in Amerika wereldkampioen veldrijden werd. Hij was de laatste kampioen, tot op dit moment, die zichzelf in de eerste plaats veldrijder noemde. Wout van Aert en Mathieu van der Poel richten zich tot op heden op meerdere facetten in de wielersport, en bereiken in meerdere disciplines een grote hoogte. De laatste 7 jaren werden ze afwisselend wereldkampioen bij het veldrijden, maar vooral ook boekten ze succes op de weg, o.a. dankzij de specifieke hardheid, interval en intensiteit die ze in de cross hadden opgedaan.
Wereldtitels per land
| België | 30 |
| Frankrijk | 10 |
| Nederland | 9 |
| Zwitserland | 7 |
| Duitsland | 6 |
| Italië | 6 |
| Tsjechië | 4 |
Meeste overwinningen WK veldrijden
Roger de Vlaeminck 7 x
Nederlandse overwinningen
| 1981 | Hennie Stamsnijder |
| 1990 | Henk Baars |
| 1996 | Adrie van der Poel |
| 2000 | Richard Groenendaal |
| 2008 | Lars Boom |
| 2015-2019-2020-2021 | Mathieu van der Poel |
