Het Italiaanse voetbalelftal kent een gigantische historie. Vanaf het begin van het wereldkampioenschappen speelt Italië een grote rol. Gli Azzurri wisten al de nodige prijzen te winnen en zijn op ieder toernooi waaraan ze deelnemen een outsider om in de gaten te houden.

De stempel dat Italië alleen maar defensief kan spelen waardoor ze saai voetballen kan ook worden ontkracht. De Serie A, de Italiaanse competitie en de kweekvijver van nationaal talent, staat bovenaan als meest scorende competitie. In tegenstelling tot wat de meeste menden denken wordt wel degelijk aangevallen en veel gescoord.

Het nationale elftal van de Italianen berustte de afgelopen toernooien voornamelijk op ervaring. Oudere spelers vormen vaak de basis van de Azzurri aangevuld met talentvolle spelers. Italië is een interessant nationaal elftal om een gokje op te wagen. 

Voetbalcultuur

Dat de Italianen een voetbalcultuur hebben is natuurlijk geen verrassing. Het voetbalspel werd door de Britten begin 20e eeuw naar het Italiaanse vasteland gebracht. Al gauw popte ploegen als Torino, Genoa, Pro Vercelli, Juventus, AC Milan en Internazionale uit de grond. De ploegen die allen het Italiaanse voetbal, de calcio, begonnen te vormen.

Het nationale elftal verbindt al deze losse ploegen. Een Interisti heeft in de competitie natuurlijk een hekel aan Juventus. Maar hij juicht toch net zo hard als Gianluigi Buffon een penalty stopte in het Italiaanse shirt.

Wanneer de eerste klanken van het Fratelli d’Italia door het stadion klinken slaat iedereen de hand op het hart en zingt uit volle borst mee. Een volkslied dat niet anders dan passioneel gezongen kan worden en met de felle ‘SI’ op het einde kun je als tegenstander niets anders hebben dan respect voor de Italianen.

De zee van azuurblauwe shirts in het stadion afgewisseld met her en der een tricolore kleurt het stadion. Als de passie vanuit de fans omgezet wordt in energie op het veld kan Italië iedere tegenstander verslaan. 

Shirt 

Het eerste shirt dat werd gebruikt door het Italiaanse elftal was een effen wit tenue. Er werd niet gekozen voor een specifieke kleur waardoor ze op wit uitkwamen. Een aantal wedstrijden later, in 1911 werd er gekozen voor een azuurblauw tenue. Deze kleur werd gebruikt in het wapen tijdens het Koninkrijk van Italië dat tussen 1861 en 1946 bestond.

Door deze kleur kregen de Italianen ook direct de bijnaam ‘de blauwe, gli Azzurri’. Tijdens het fascistische bewind onder Mussolini werd er geregeld met een zwart tenue gespeeld. Na de val van het bewind van Mussolini werd er teruggekeerd naar het blauwe shirt met witte broek. 

Spelers van Italië

Er zijn gigantisch veel Italiaanse voetballegendes. De meeste wedstrijden staan op naam van Gianluigi Buffon gevolgd door Fabio Cannavaro en Paolo Maldini. Daniele De Rossi, Andrea Pirlo, Dino Zoff, Giorgio Chiellini, Leonardo Bonucci, Gianluca Zambrotta en Giacinto Facchetti maken de top tien af.

Luigi Riva heeft de meeste doelpunten gescoord voor Italië. Tussen 1965 en 1974 scoorde de speler 35 doelpunten in 42 wedstrijden. Giuseppe Meazza scoorde 33 doelpunten. Ook Silvio Piola heeft de grens van 30 gepasseerd.

Naast deze spelers die in recordlijsten staan genoteerd kent het Italiaanse nationale elftal natuurlijk veel meer grootheden. Denk bijvoorbeeld aan Ballon d’Or winnaar Gianni Rivera. 

Italië en de prestaties op het WK

Tijdens het eerste FIFA WK dat werd georganiseerd nam Italië niet deel. Dit had te maken met de afstand tussen Italië en Uruguay waar het evenement werd gehouden. Italië, en voornamelijk dictator Benito Mussolini, wilden als propagandastunt het WK van 1934 organiseren in Italië. Italië kreeg groen licht en mocht het WK organiseren.

Het probleem waar Europese landen tegenaan liepen met de afstand naar Zuid Amerika was nu andersom. Er deden vier landenteams mee, alle vier Europees. Italië bleek zeer succesvol en won vier van de vijf gespeelde wedstrijden. De finale tegen Tsjechoslowakije speelde de Italianen gelijk maar na extra tijd wonnen de Italianen het Wereldkampioenschap voetbal.

Vier jaar later werd het toernooi georganiseerd in Frankrijk. Ook nu weer speelde Italië voortreffelijk. Vier van de vier wedstrijden werden gewonnen de Italië won de tweede titel achtereenvolgens. In verband met de Tweede Wereldoorlog werd het toernooi van 1942 niet gespeeld en ook in 1946 werd er geen WK georganiseerd.

In 1950 was Brazilië het gastland van het vierde WK. Italië kwam niet verder dan de groepsfase waarin ze uiteindelijk op de zevende positie eindigde. Ook tijdens het WK ‘54 in Zwitserland kwam Italië niet verder dan de groepsfase. In ‘58 wist de Italiaanse ploeg zich niet te kwalificeren. In ‘62 en ‘66 waren ze weer van de partij maar braken ze telkens niet door tot de knock-out fase. 

De zeventiger jaren

Dat lukte in 1970 voor het eerst weer wel. In de groepsfase samen met Israël, Zweden en Uruguay wist Italië door twee salonremises en één winstpartij door te gaan naar de knock out fase. Bij de kwartfinale werd Mexico met 1-4 aan de kant gezet.

In de halve finale troffen de Azzurri Duitsland. Na 90 minuten stond er 1-1 op het bord door een treffer in de ‘90e minuut van Schnellinger. Extra tijd moest beslissing geven. Müller schoot in de 94e minuut de Duitsers op 1-2. Burgnich maakt vier minuten later de gelijkmaker.

Italië komt vlak voor rust door Riva voor de tweede keer op voorsprong. In de 110e minuut scoort wederom Müller de 3-3 binnen. Enkele tellen later beslist Rivera de wedstrijd in het voordeel van de Italianen. Italië staat dankzij deze knappe prestatie tegen Duitsland voor de derde maal in de finale van het Wereldkampioenschap.

In de finale trof Italië Brazilië. Brazilië won het WK al in 1958 en 1962. Beide landen konden dus voor de derde maal wereldkampioen worden. Pele opende de score voor Brazilië in de achttiende minuut. Boninsegna scoorde voor Italië de gelijkmaker. Na rust scoorde Brazilië redelijk vlot de 2-1, 3-1 en 4-1. Italië eindigde als nummer twee en kreeg de zilveren medailles mee naar huis. 

1974

In 1974 tijdens het WK in Duitsland kwam Italië niet verder dan de groepsfase. De Italianen kwamen in de poule met Polen, Argentinië en Haïti. De eerste wedstrijd tegen Haïti werd gewonnen. Tegen Argentinië werd gelijk gespeeld maar tegen Polen moest Italië haar meerdere erkennen.

In ‘78 werd de poule met wederom Argentinië, Frankrijk en Hongarije gewonnen. De winnaars van groepsfases kwamen in een nieuwe groepspoule terecht. Nederland, West Duitsland en Oostenrijk zaten bij Italië in de poule.

De eerste wedstrijd tegen Duitsland werd gelijk gespeeld. Tegen Oostenrijk werd de volle buit meegenomen en Nederland won met 1-2 van de Italianen.

Door de punten mocht Italië door naar de troostfinale. waar gestreden werd om de derde positie. Brazilië was de opponent en hoewel Italië op 0-1 voorsprong kwam ging de derde plek uiteindelijk naar Brazilië die in de tweede helft tweemaal wisten te scoren. 

1982

Spanje was de organisator in 1982. In de groepsfase kwam Italië tegenover Polen, Kameroen en Peru te staan. Polen won de groepsfase maar Italië mocht als nummer twee door naar de knock-outfase. In de tweede groepsfase kwamen de Italianen in de poule des doods samen met Brazilië en Argentinië.

Italië won van Argentinië met 2-1. Ook Brazilië wist van Argentinië te winnen waardoor de laatste wedstrijd een alles of niets wedstrijd ging worden. Pablo Rossi scoorde in de vijfde minuut. Socrates maakt er na twaalf minuten 1-1 van.

Rossi maakt zijn tweede en in de tweede helft kwam Brazilië wederom op gelijke hoogte. Toen Rossi zijn hattrick compleet maakte in de 74e minuut had Brazilië geen antwoord meer. Italië werd groepshoofd en ging door naar de halve finales. Voor de tweede keer in dit toernooi kwam Italië Polen tegen.

Waar het in de eerste wedstrijd in een 0-0 gelijkspel eindigde kwam Italië in de halve finale beter voor de dag. Wederom was het Rossi die voor de doelpunten zorgde. 0-2 stond er na 90 minuten op het scorebord. Italië ging voor de vierde maal naar de finale.

De tegenstander in Estadio Santiago Bernabeu was West Duitsland. Rossi opende de score in de tweede helft. Tardelli en Altobelli maakte er 2-0 en 3-0 van. Breitner zorgde ervoor dat ook Duitsland op het bord kwam maar de derde titel voor Italië was een feit. De topscorer van het toernooi is Paolo Rossi geworden met zes doelpunten. Alle zes die goals zijn gemaakt in de tweede helft van het toernooi. 

1986

In 1986 overleefde Italië de groepsfase maar werden ze in de achtste finale uitgeschakeld door Frankrijk dat met 0-2 won. In 1990 kwam Italië tot de troostfinale. Italië was het gastland van het WK en speelde dus voor eigen publiek. Alle drie de groepswedstrijden werden gewonnen tegen Tsjecho-Slowakije, Oostenrijk en de Verenigde Staten. Italië won van Uruguay en vervolgens van Ierland.

In de halve finale stonden de Italianen tegenover Argentinië. Schillaci maakte in de zeventiende minuut de openingsgoal voor de Italianen. Caniggia maakte in de tweede helft de gelijkmaker. Na 90 en 120 minuten stond de 1-1 nog steeds op het bord waardoor penalty’s de uitslag moesten geven.

Achtereenvolgens scoorde Baresi, Serrezuela, Baggio, Burruchaga, De Agostini en Olarticoechea. Donadoni mist de vierde Italiaanse penalty waardoor het voordeel bij Argentinië ligt. Maradona maakt de 4-3 voor Argentinië waardoor alle druk op Serena komt te staan. Het lot ligt in zijn handen maar hij mist de laatste Italiaanse penalty waardoor Argentinië niet eens de vijfde penalty hoeft te nemen. Argentinië gaat naar de finale.

De troostfinale wordt wel gewonnen van Engeland. Alle goals vallen in de laatste twintig minuten. Uiteindelijk wint Italië met 2-1 van de Engelsen. In 1994 wordt voor de vijfde maal de finale van het WK bereikt en wederom speelt Italië tegen Brazilië.

De angstgegner wint wederom ten koste van de Azzurri. Na 120 minuten zonder goals moesten er strafschoppen genomen worden. Baresi mist de eerste maar ook Marcio Santos mist voor Brazilië de eerste strafschop. Als ook Massaro en Baggio de elfmeters missen wint Brazilië met uiteindelijk met 3-2. Wederom hoeft de vijfde penalty van de tegenstander niet te worden geschoten. 

In 1998 wordt de kwartfinale gehaald, wederom moesten penalty’s de doorslag geven en het huwelijk tussen Italië en strafschoppen wordt nog slechter. Het eindigt 3-4 voor Frankrijk. In 2002 wordt er verrassend in de achtste finale verloren van gastland Zuid Korea. Na de extra tijd wint Zuid Korea met 1-2.

‘Campioni del Mondo’

In 2006 wordt het toernooi in Duitsland georganiseerd. Veel Italiaanse fans weten kaartjes te bemachtigen voor de wedstrijden. De azuurblauwe kleur is veel te zien in de Duitse stadions. Tijdens de groepsfase wordt er gewonnen van Ghana, de Verenigde Staten en Tsjechië.

In de achtste finale wordt Australië verslagen gevolgd door Oekraïne. De halve finale staat Italië tegenover gastland Duitsland. In het Signal Iduna Park blijven de beide ploegen na 90 minuten steken op 0-0. In de verlenging weten Grosso en Del Piero te scoren waardoor Italië naar de finale gaat.

De wedstrijd in de finale kunnen de meeste mensen zich nog herinneren. Italië tegenover Frankrijk in het Olympiastadion in Berlijn. De kopstoot van Zinedine Zidane tegen Materazzi die beide scoren. Na 19 minuten staat de eindstand op het bord; 1-1.

Verlenging moet eraan te pas komen en uiteindelijk wéér strafschoppen. De Italianen houden hun hart vast. Het verleden met de elfmeter stip heeft niet bepaald positieve resultaten opgeleverd. Pirlo scoort de eerste voor Italië. Wiltord gaat staan en scoort de 1-1. Ook Materazzi scoort.

Dan gaat David Sergio Trezeguet achter de bal staan. Hij schiet de bal hard tegen de lat aan. Buffon duikt de verkeerde hoek in maar de bal stuitert vanaf de lijn terug het veld in. Hij telt niet. Vervolgens scoren De Rossi Abidal, Del Piero en Sagnol. Het staat 4-3 en alle druk komt te staan op Fabio Grosso. Grosso schiet hem hard de rechterbovenhoek in en Barthez duikt de andere kant op. Italië is voor de vierde maal wereldkampioen.

De Italiaanse commentatoren scanderen alleen nog maar CAMPIONI DEL MONDO en de Italiaanse penalty angst is voorbij. In de recente geschiedenis speelt Italië een minder grote rol. De vedettes van 2006 worden telkens ouder en de gemiddelde leeftijden schieten daardoor omhoog.

Jonge aanwas komt mondjesmaat en het passeren van de oude garde past niet in het Italiaanse straatje. Mede hierdoor staat Italië in 2010 en 2014 niet in de knock-outfase en weten ze zich in 2018 niet voor het WK in Rusland te kwalificeren. 

Italië en de prestaties op het EK

In 1960 start de UEFA met het organiseren van een Europees Kampioenschap. Tijdens de eerste editie in Frankrijk neemt Italië niet deel. In 1964 wilde Italië wel meedoen maar wist het land zich niet te kwalificeren voor het toernooi.

Toen Italië het toernooi in 1968 zelf mocht organiseren was het land automatisch geplaatst. Aangezien er maar vier landen deelnamen stonden ze automatisch in de halve finale.

Door een coin toss wonnen ze van de Sovjet Unie en ging het land door naar de finale die moest worden gespeeld tegen Joegoslavië. De eerste wedstrijd eindigde na 120 minuten in 1-1 waardoor er een rematch gespeeld werd. Deze wedstrijd werd met 2-0 gewonnen en Italië won hierdoor het EK.

In 1972 en 1976 wist Italië zich niet te kwalificeren. In 1980 mocht Italië het toernooi zelf weer organiseren en waren ze gekwalificeerd. Italië zit in groep 2 samen met België, Engeland en Spanje. Tegen Spanje en België speelt Italië gelijk en tegen Engeland wordt er gewonnen.

Ze spelen de troostfinale om de derde plek tegen Tsjechoslowakije. Deze partij eindigt in 1-1. Penalty’s moeten genomen worden. Zeventien penalties worden achtereenvolgens geraakt totdat de nummer 9 op het Italiaanse lijstje Collovati mist. Italië eindigt vierde. In ‘84 kwalificeert Italië zich wederom niet. 

Italië en het kwalificeren voor het EK

Het EK van 1988 is het eerste EK waar Italië zich voor weet te kwalificeren via een kwalificatietoernooi. Italië komt in de groep met gastland West-Duitsland, Spanje en Denemarken. Ze eindigen tweede in de groep. In de halve finale verliezen ze van de Sovjet Unie.

Aangezien er geen troostfinale wordt gespeeld eindigen ze, net als het gestrande West Duitsland, op de derde positie. In ‘92 kwalificeert Italië zich niet. Daarna weet Italië zich altijd te kwalificeren voor het EK. In 2000 en 2012 wordt de finale behaald.

In 2000 weet Frankrijk de finale te winnen. Wiltord scoort in de extra tijd de gelijkmaker. In de eerste helft van de verlenging scoort Trezeguet de winnende goal voor Les Bleus. In 2012 is het Spanje dat Italië aftroeft. De op dat moment regerend wereldkampioen wint met 4-0. Een bittere pil die de Italianen moeten slikken.

Ze krijgen in 2016 echter wel revenge tegen Spanje. In de achtste finale wint Italië met 2-0 van de Europees kampioenen. In de kwartfinale wint Duitsland echter op penalty’s van Gli Azzurri. 

Weetje

Italië won de halve finale van het EK ‘68 door kop of munt te winnen. Na de extra tijd stond er in de wedstrijd Italië Sovjet Unie nog altijd 0-0 op het bord. Geloof het of niet maar er werd toen een spel kop of munt gedaan die werd gewonnen door de Italianen. Hierdoor mochten ze door naar de finale. 

De penaltyreeks tegen Tsjechoslowakije is de langste penaltyreeks in de geschiedenis van het EK. Tijdens het EK 2016 evenaart Italië weliswaar haar eigen record. In de wedstrijd tegen Duitsland moeten er ook 18 spelers een elfmeter schieten.

Deze keer waren de beide ploegen minder zuiver. In ‘80 schoten er immers zeventien spelers achtereenvolgens raak. In de eerste vijf penalty’s miste Duitsland en Italië beide driemaal. Vervolgens gingen er zeven elfmeters binnen. Darmian, de Italiaanse nummer 9, miste de penalty tegenover Neuer. 

Veelgestelde vragen over het wedden op Italië